Maximus dolor, inquit, brevis est. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Age, inquies, ista parva sunt. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. An hoc usque quaque, aliter in vita? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Frater et T. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quare attende, quaeso.

Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Suo genere perveniant ad extremum; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. In eo enim positum

est id, quod dicimus esse expetendum. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Urgent tamen et nihil remittunt. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur.

Proclivi currit oratio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Sed plane dicit quod intellegit. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Immo alio genere; Dat enim intervalla et relaxat. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Omnis enim est natura diligens sui. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Duo Reges: constructio interrete. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid iudicant sensus? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Neminem videbis ita

laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sed ad bona praeterita redeamus. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Nulla erit controversia. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?