Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Bork Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Pauca mutat vel plura sane; Dicimus aliquem hilare vivere;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne quam sit magna dissensio? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Duo Reges: constructio interrete. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Et nemo nimium beatus est; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Hoc tu nunc in illo probas.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quid nunc honeste dicit? Sed tamen intellego quid velit. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona

naturae voluptas, iure praetermissa est; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Quis enim redargueret? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Urgent tamen et nihil remittunt. Torquatus, is qui consul cum Cn. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Cur post Tarentum ad Archytam? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.

An tu me de L. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Optime, inquam. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? An dolor longissimus quisque

miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?