Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nulla erit controversia. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Id Sextilius factum negabat. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?

Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quid est enim aliud esse versutum? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Cur id non ita fit?

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quid me istud rogas?

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nam cum in Graeco sermone haec ipsa quondam rerum nomina novarum * * non

videbantur, quae nunc consuetudo diuturna trivit; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sed plane dicit quod intellegit.

De illis, cum volemus. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Laboro autem non sine causa; Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata.

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Est, ut dicis, inquit; Si id dicis, vicimus. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Equidem, sed audistine modo de Carneade? Simus igitur contenti his. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Beatus autem esse in maximarum rerum timore

nemo potest. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Duo Reges: constructio interrete. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.