Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Nos vero, inquit ille; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Bork Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Et quidem, inquit, vehementer errat; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nam ante Aristippus, et ille melius. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Minime vero, inquit ille, consentit. At multis malis affectus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Sed haec nihil sane ad rem;

Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ut id aliis narrare gestiant? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid

disciplinae. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Tu quidem reddes; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Duo Reges: constructio interrete. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Utram

tandem linguam nescio? Oratio me istius philosophi non offendit; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?