Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Primum divisit ineleganter; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Beatus sibi videtur esse moriens. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. At eum nihili facit; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Sed fortuna fortis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Torquatus, is qui consul cum Cn. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Duo Reges: constructio interrete. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone

pendere? Pugnant Stoici cum Peripateticis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Laboro autem non sine causa; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.

Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Ut id aliis narrare gestiant? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quodsi ipsam

honestatem undique pertectam atque absolutam. Ecce aliud simile dissimile. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Sed ego in hoc resisto; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.