Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Bonum integritas corporis: misera debilitas.

O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Bork Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Ita prorsus, inquam; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Ego vero isti, inquam, permitto.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Qui est in parvis malis. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Sed in rebus

apertissimis nimium longi sumus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Duo Reges: constructio interrete. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Bork Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Optime, inquam. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quid adiuvas? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.

Quis negat? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? At iam decimum annum in spelunca iacet. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Sit enim idem caecus, debilis. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Eaedem res maneant alio modo. Esse enim, nisi eris, non potes. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Omnis enim est natura diligens sui. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Minime vero istorum quidem, inquit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nos commodius agimus. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Ac tamen hic mallet non dolere. Duo enim genera quae erant, fecit

tria.