Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Sit enim idem caecus, debilis.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Qui est in parvis malis. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Tum mihi Piso: Quid ergo? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Que Manilium, ab iisque M.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Ita similis erit ei finis boni,

atque antea fuerat, neque idem tamen; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Quae contraria sunt his, malane? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Polycratem Samium felicem appellabant. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Erat enim Polemonis. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Immo videri fortasse. Si longus, levis dictata sunt. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Primum quid tu dicis breve? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Immo videri fortasse.

An eiusdem modi? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quae cum dixisset, finem ille.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta

confusio? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quid enim possumus hoc agere divinius? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Scisse enim te quis coarguere possit? At, si voluptas esset bonum, desideraret. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?