Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? De illis, cum volemus. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quonam modo? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Suo genere perveniant ad extremum; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Rationis enim perfectio est virtus; Bonum patria: miserum exilium.

Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior,

philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Sed ego in hoc resisto; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

Bonum incolumis acies: misera caecitas. Summus dolor plures dies manere non potest? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Cave putes quicquam esse verius. Et nemo nimium beatus est; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quo modo? Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Minime vero istorum quidem, inquit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec

quaesita voluptate. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ostendit pedes et pectus. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.