Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Satis est ad hoc responsum. Tum mihi Piso: Quid ergo? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Itaque fecimus. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nunc vides, quid faciat. At iam decimum annum in spelunca iacet. Non est igitur summum malum dolor. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Gloriosa ostentatio in

constituendo summo bono. Oratio me istius philosophi non offendit;

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Hos contra singulos dici est melius. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Facete M. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Duo Reges: constructio interrete. Cur, nisi quod turpis oratio est? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. At enim hic etiam dolore. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sin aliud quid voles, postea. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed

suavitatem ipsam neglegebat; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Summus dolor plures dies manere non potest? Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Praeclare hoc quidem. Tu quidem reddes; Videsne quam sit magna dissensio? Nihilo magis. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.