Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Conferam avum tuum Drusum cum C. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Suo enim quisque studio maxime ducitur. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quare conare, quaeso. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Satis est ad hoc responsum. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Bonum patria: miserum exilium. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Quae ista amicitia est? Nunc vides, quid faciat. Non quaeritur autem quid naturae tuae

consentaneum sit, sed quid disciplinae. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quippe: habes enim a rhetoribus; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Tenent mordicus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos commodius agimus. Certe non potest. Quorum altera prosunt, nocent altera. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Nihil ad rem! Ne sit sane; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? An hoc usque quaque, aliter in vita? Duo Reges: constructio interrete. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Non semper, inquam; Quod quidem nobis non saepe contingit. At ille non pertimuit saneque

fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Nam de isto magna dissensio est. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.