Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Tanta vis admonitionis inest in locis; Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus?

Duo Reges: constructio interrete. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Cave putes quicquam esse verius. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Beatum, inquit. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed haec omittamus; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Ut aliquid scire se gaudeant? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ut aliquid scire se gaudeant? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Videsne quam sit magna dissensio?

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Primum divisit ineleganter; Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Videsne, ut haec concinant? Age sane, inquam. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quid enim possumus hoc agere divinius? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex

vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. An tu me de L. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?