Non igitur bene. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

Summus dolor plures dies manere non potest? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Minime vero istorum quidem, inquit. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Bork Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. At iam decimum annum in spelunca iacet. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quo igitur, inquit, modo? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata

appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quare ad ea primum, si videtur; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Ea possunt paria non esse. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil

est mali. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maximus dolor, inquit, brevis est. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Duo Reges: constructio interrete. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quorum altera prosunt, nocent altera. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.