Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Rationis enim perfectio est virtus; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Istic sum, inquit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Prioris generis est docilitas, memoria; Quid censes in Latino fore? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Cur id non ita fit? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Bork

Conferam avum tuum Drusum cum C. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Est, ut dicis, inquam. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Non risu potius quam oratione eiciendum? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nam, ut sint

illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sed plane dicit quod intellegit. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Sed tamen intellego quid velit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quorum altera prosunt, nocent altera. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quare ad ea primum, si videtur; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Iam in altera philosophiae parte. Ego vero isti, inquam, permitto. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Si longus, levis. Duo Reges: constructio interrete.