Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Deinde dolorem quem maximum? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Bork Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Tria genera bonorum; Perturbationes autem nulla naturae vi

commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Oratio me istius philosophi non offendit; Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Torquatus, is qui consul cum Cn.

Ita prorsus, inquam; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Tum mihi Piso: Quid ergo? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Cyrenaici quidem non recusant;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne quam sit magna dissensio?

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Duo Reges: constructio interrete. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Oratio me istius philosophi non offendit; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. An tu me de L.