Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Disserendi artem nullam habuit. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Confecta res esset. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quid de Pythagora? Quod equidem non reprehendo; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Duo Reges: constructio interrete. Non est igitur voluptas bonum. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Lorem ipsum dolor sit amet,

consectetur adipiscing elit. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?

Suo genere perveniant ad extremum; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. De vacuitate doloris eadem sententia erit.