Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Hoc non est positum in nostra actione.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quid censes in Latino fore? Bork Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quis istum dolorem timet? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quonam modo?

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed quod proximum fuit non vidit. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum

praeceptis instituta vita superabat. Tria genera bonorum; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Cur, nisi quod turpis oratio est?

An eiusdem modi? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quid est igitur, inquit, quod requiras? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sed quamquam negant nec virtutes nec vitia crescere, tamen utrumque eorum fundi quodam modo et quasi dilatari putant. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?

Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Odium autem et invidiam facile vitabis. Que Manilium, ab iisque M.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Cur id non ita fit? Duo Reges: constructio interrete.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Non laboro, inquit, de nomine. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos

censes oportere? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Si enim ad populum me vocas, eum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.