Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Sed ad bona praeterita redeamus. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Confecta res esset.

Negare non possum. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Quibus ego vehementer assentior. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quae cum essent dicta, discessimus. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sed quot homines, tot sententiae; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quid me istud rogas? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Etsi qui potest

intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quod cum dixissent, ille contra. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Cur, nisi quod turpis oratio est?

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Et quidem, inquit, vehementer errat; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Paria sunt igitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Murenam te accusante defenderem. Que Manilium, ab iisque M. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Ita nemo beato beatior. Duo Reges: constructio interrete.

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.