Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Proclivi currit oratio. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Duo Reges: constructio interrete. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Pauca mutat vel plura sane; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Easdemne res? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Hoc non est positum in nostra actione. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quod iam a me expectare noli.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quippe: habes enim a rhetoribus; Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae

ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sullae consulatum?

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Tum mihi Piso: Quid ergo? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Recte, inquit, intellegis. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Bork

Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Ecce aliud simile dissimile. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Suo genere perveniant ad extremum; Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Is ita vivebat, ut nulla

tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Tum mihi Piso: Quid ergo? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Summus dolor plures dies manere non potest?