Primum divisit ineleganter; Bonum valitudo: miser morbus. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Bork Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Quid adiuvas? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quod vestri non item. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Duo Reges: constructio interrete. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ratio quidem vestra sic cogit. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Tenent mordicus.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Suo genere perveniant ad extremum; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sed ego in hoc resisto; Quae cum essent dicta, discessimus.

Ratio quidem vestra sic cogit. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed fac ista esse non inportuna; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Falli igitur possumus. Non potes, nisi retexueris illa.

Sit sane ista voluptas. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Ut aliquid scire se gaudeant? Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Istic sum, inquit. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Eaedem res maneant alio modo. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam

diu abiecti.