Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Haec dicuntur inconstantissime. Nihil sane. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Polycratem Samium felicem appellabant. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quis animo aequo

videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Nam quid possumus facere melius? Equidem e Cn. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ut id aliis narrare gestiant? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Odium autem et invidiam facile vitabis.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nos commodius agimus. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Immo alio genere; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Primum quid tu dicis breve? Quod quidem nobis non saepe contingit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis

dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed nimis multa. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Idem adhuc; Duo Reges: constructio interrete. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.