Refert tamen, quo modo. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Hoc non est positum in nostra actione. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. At iam decimum annum in spelunca iacet. Efficiens dici potest. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Quonam, inquit, modo? Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed

quid ille dicat. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Duo Reges: constructio interrete. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Si enim ad populum me vocas, eum. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Cave putes quicquam esse verius. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Ubi ut eam caperet aut quando? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Ea possunt paria non esse. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris

duxisse? Facillimum id quidem est, inquam.