Sed quot homines, tot sententiae; Non laboro, inquit, de nomine. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Haec dicuntur fortasse ieiunius; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Pollicetur certe. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Indicant pueri, in quibus ut in

speculis natura cernitur. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Quis Aristidem non mortuum diligit? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ut id aliis narrare gestiant? Bork Si longus, levis dictata sunt.

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ita credo. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? At certe gravius. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Duo Reges: constructio interrete. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Sed fac ista esse non inportuna; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.