Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Memini vero, inquam; Quibusnam praeteritis? Hoc sic expositum dissimile est superiori.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Sed fortuna fortis; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Sint modo partes vitae beatae. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse.

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Praeclare hoc quidem.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. In eo enim positum est id, quod dicimus esse

expetendum. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. An haec ab eo non dicuntur? Memini me adesse P. Hoc est non dividere, sed frangere. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Hic ambiguo ludimur. Duo Reges: constructio interrete. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.