Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Bestiarum vero nullum iudicium puto. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Sed ad bona praeterita redeamus. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Id enim natura desiderat. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Duo Reges: constructio interrete. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quonam modo?

An vero,

inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Ea possunt paria non esse. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Ergo, inquit, tibi Q. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.

Illum mallem levares,

quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Explanetur igitur. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.