Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quare conare, quaeso. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Sed ad rem redeamus; Si enim ad populum me vocas, eum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Hoc non est positum in nostra actione. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Nos autem non

solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Duo Reges: constructio interrete. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Ut pulsi recurrant? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Deinde dolorem quem maximum? Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Quibusnam praeteritis? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Gerendus est mos, modo recte sentiat. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Ut id aliis narrare gestiant? Proclivi currit oratio. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quodsi vultum tibi, si incessum

fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.