Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Haec dicuntur fortasse ieiunius; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Duo Reges: constructio interrete. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae contraria sunt his, malane? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Negare non possum. Haec dicuntur inconstantissime. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Hoc simile tandem est? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Inde sermone vario

sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Sed quid sentiat, non videtis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Bork Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.

Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Qui est in parvis malis.

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. An haec ab eo non dicuntur? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Memini me adesse P. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Hoc tu nunc in illo probas. Nunc de hominis summo

bono quaeritur; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.