Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Frater et T. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Duo Reges: constructio interrete. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Bork Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quis est tam dissimile homini. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Satis est ad hoc responsum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Paria sunt igitur. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?

Sed tamen intellego quid velit. An eum discere ea mavis, quae cum plane

perdidiceriti nihil sciat? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?

Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid enim? Praeteritis, inquit, gaudeo. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Proclivi currit oratio. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Venit ad extremum; An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Sed

haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Si enim ad populum me vocas, eum. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Deprehensus omnem poenam contemnet. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Quis est tam dissimile homini. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;