Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Duo Reges: constructio interrete. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Haeret in salebra. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quo modo autem philosophus loquitur? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Plane idem, inquit, et

maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Itaque contra est, ac dicitis; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Sedulo, inquam, faciam. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Esse enim, nisi eris, non potes. Laboro autem non sine causa;

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Hoc est non dividere, sed frangere. Dici enim nihil potest verius. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Que Manilium, ab iisque M. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Quae contraria sunt his, malane? Sed quot homines, tot sententiae; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quia dolori non voluptas

contraria est, sed doloris privatio. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?