Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Duo Reges: constructio interrete.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Sit sane ista voluptas. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Minime vero istorum quidem, inquit.

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Sed quot homines, tot sententiae; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Istic sum, inquit. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ita prorsus, inquam;

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo

voluptas? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. An haec ab eo non dicuntur? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Quis enim redargueret? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Itaque contra est, ac dicitis; Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Hos contra singulos dici est melius. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Si enim ad populum me vocas, eum. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Nam quid possumus facere melius?

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Frater et T. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Bork Sed ad illum redeo. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Nunc haec

primum fortasse audientis servire debemus.