Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnia peccata paria dicitis. Quis est tam dissimile homini. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Nunc agendum est subtilius. Quid censes in Latino fore? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Qui est in parvis malis. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Non risu potius quam oratione eiciendum?

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Qui

ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Cur haec eadem Democritus?

Explanetur igitur. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Tum mihi Piso: Quid ergo? Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Duo Reges: constructio interrete. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Sint modo partes vitae beatae. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quos quidem tibi studiose et

diligenter tractandos magnopere censeo. Confecta res esset.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.