Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ostendit pedes et pectus. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Hos contra singulos dici est melius. Prioris generis est docilitas, memoria;

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Hoc simile tandem est? Iam in altera philosophiae parte. Duo Reges: constructio interrete. Quid censes in Latino fore? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Bork

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Negare non possum. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.

Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi

honeste vivatur? In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Polycratem Samium felicem appellabant. Laboro autem non sine causa; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Immo alio genere;

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Sed ego in hoc resisto; Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Quo igitur, inquit, modo? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne

esse tanta. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.