Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Si enim ad populum me vocas, eum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quo tandem modo? Quo igitur, inquit, modo? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Duo Reges: constructio interrete. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? At enim hic etiam dolore.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Praeclare enim Plato: Beatum, cui

etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. At multis se probavit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Primum quid tu dicis breve? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Immo videri fortasse. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quonam modo? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Minime vero istorum quidem, inquit. Negare non possum.

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sed plane dicit quod intellegit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; An est

aliquid, quod te sua sponte delectet? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quod cum dixissent, ille contra. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Nos vero, inquit ille; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Sed ad rem redeamus; Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.