Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. An haec ab eo non dicuntur? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Duo Reges: constructio interrete. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quo modo autem philosophus loquitur?

Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. At hoc in eo M. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit

Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Hoc tu nunc in illo probas. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Minime vero istorum quidem, inquit. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Immo alio genere; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Hoc non est positum in nostra actione. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Recte, inquit, intellegis. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Dat enim intervalla et relaxat. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Et ais, si una littera commota

sit, fore tota ut labet disciplina.

Iam enim adesse poterit. Sedulo, inquam, faciam. Minime vero, inquit ille, consentit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.