Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Paria sunt igitur. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Explanetur igitur. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ac tamen hic mallet non dolere. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Duo Reges: constructio interrete.

Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Itaque ab his ordiamur.

Non potes, nisi retexueris illa. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quis istum dolorem timet? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nos commodius agimus.