Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Immo alio genere; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Negat enim summo bono

afferre incrementum diem.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Duo Reges: constructio interrete.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Age sane, inquam. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Hoc est non dividere, sed frangere. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Beatus sibi videtur esse moriens. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?