Nihil sane. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Bonum valitudo: miser morbus.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; De quibus cupio scire quid sentias. Cur iustitia laudatur? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Si longus, levis; Quae cum essent dicta, discessimus. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Ubi ut eam caperet aut quando?

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Sed ad rem redeamus; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Duo Reges: constructio interrete. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quid de Platone aut de Democrito loquar? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Scrupulum, inquam, abeunti; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Minime vero istorum quidem, inquit. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Hoc tu nunc in illo probas. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Certe non potest. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;