Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Venit ad extremum; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.

Quare conare, quaeso. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Non igitur bene.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Is es profecto tu. Duo Reges: constructio interrete.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Iam in altera philosophiae parte. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Tu quidem reddes; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Sint modo partes vitae beatae. Bork Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Id enim natura desiderat. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Iam enim adesse poterit.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Haec et tu

ita posuisti, et verba vestra sunt. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Murenam te accusante defenderem. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Prioris generis est docilitas, memoria; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sed haec omittamus; Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Odium autem et invidiam facile vitabis.

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Que Manilium, ab iisque M. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quid est igitur, inquit, quod requiras?