Sed ad bona praeterita redeamus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

An potest cupiditas finiri? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Age sane, inquam. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Quae cum essent dicta, discessimus. Prioris generis est docilitas, memoria; Cur id non ita fit? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Bork Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Pauca mutat vel plura sane;

Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quis enim confidit semper sibi illud

stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quis est tam dissimile homini.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Praeteritis, inquit, gaudeo. Nam de isto magna dissensio est. Bork Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Si enim ad populum me vocas, eum. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Primum quid tu dicis breve? Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;