Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quod cum dixissent, ille contra. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. At enim hic etiam dolore. Nulla erit controversia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Duo Reges: constructio interrete. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Paria sunt igitur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ea possunt paria non esse. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed ille, ut dixi, vitiose.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Tum Lucius: Mihi vero ista

valde probata sunt, quod item fratri puto. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Quo modo autem philosophus loquitur? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quis enim redargueret? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed haec omittamus;

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Summus dolor plures dies manere non potest? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Is es profecto tu. Nunc vides, quid faciat. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Immo videri fortasse.

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Cur id non ita fit? Sint ista Graecorum; Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.