Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Bork Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium,

quod non referatur ad corpus. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Perge porro; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Sed tamen intellego quid velit. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quis est tam dissimile homini. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Iam contemni non poteris. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Duo Reges: constructio interrete. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Quare ad ea primum, si videtur; Quid est, quod ab ea

absolvi et perfici debeat? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Iam in altera philosophiae parte. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere.