At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.

At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Cur, nisi quod turpis oratio est? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Quae duo sunt, unum facit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quid, de quo nulla dissensio est? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu,

concederem, laudarem etiam; Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Non potes, nisi retexueris illa.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; At eum nihili facit; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Sed nunc, quod agimus; Expectoque quid ad id, quod quaerebam,

respondeas. Tenent mordicus. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Duo Reges: constructio interrete. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;