Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Scrupulum, inquam, abeunti; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Prioris generis est docilitas, memoria; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Vide, quaeso, rectumne sit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Bork

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Bork Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter

voluptatem, nos amemus; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum essent dicta, discessimus.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quis hoc dicit? Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed tamen intellego quid velit. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui

posset. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Bork Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? At multis se probavit. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.